ακατάρατος

-η, -ο και ακατάρετος, -η, -ο και ακατάρωτος, -η, -ο

αυτός που δεν τόν έχουν καταραστεί.

[ΕΤΥΜΟΛ. < α- στερητ. + ρημ. επίθ. -καταρατός < καταριέμαι

ο τ. ακατάρωτος σχηματίζεται αναλογικά προς τα επίθ. που προέρχονται από ρήματα σε -ώνω].